TOP 10: najgorsze lektury szkolne

Jako że ostatnio na blogu pojawiło się zestawienie najlepszych lektur szkolnych („TOP 10: najlepsze lektury szkolne”), nadszedł czas na listę najgorszych z nich, które już niejednemu przyprawiły kłopoty w całej jego karierze szkolnej. Podobnie jak w poprzednim przypadku: pozycje znajdujące się w tym poście nie są moją subiektywną opinią, lecz zdaniem wielu osób, z którymi rozmawiałam na ten temat. Kolejność jest zupełnie przypadkowa. 

Niezrozumiały i dziwnie brzmiący tytuł, masa ukrytych przekazów i przesadnie ironiczny przekaz dzieła – tak, oto „Ferdydurke”, które trzeba czytać z niemałym, a wręcz mocno męczącym i nieprzerwanym skupieniem, żeby cokolwiek zrozumieć – a jak już się wydaje, że coś jest zrozumiałe, okazuje się, że wcale takie nie jest. Książka niby epizodycznie przewija się na kilku lekcjach języka polskiego, a jednak nie sposób opisać, jakie emocje lektura wywołuje w uczniach.

Gdy tylko słychać „Pan Tadeusz”, wszyscy odwracają wzrok gdzie popadnie – bo „Pana Tadeusza” nie dość, że czyta się trudno przez słownictwo, to jeszcze przez historię, jaką wymyślił sobie Mickiewicz. No tak...

I choć II cz. „Dziadów” z reguły przypadła wszystkim do gustu, o tyle już III. cz. niekoniecznie. Może to przez to, że nie zostało poświęcone jej za wiele uwagi?

Grube do bólu tomiszcze, które odstrasza dodatkowo tak ciekawą akcją jak obserwowanie kanałów przyrodniczych z głosem monotonnego lektora w tle. No nie ułatwia to sprawy, zwłaszcza kiedy trzeba znać treść, żeby zaliczyć sprawdzian.

Dokładnie taka sama sytuacja co w „Potopie”. Sienkiewicz ewidentnie trzymał się jednego stylu.

Tutaj także.

Opisy natury rozlazłe na pół książki, z najmniejszymi szczegółami składającymi się na aktualny stan pory roku, jaka akurat nastała w książce. Dokładnie tak. Skoro sam opis krajobrazu został tak dokładnie opisany w lekturze, to aż strach pomyśleć, ile szczegółów autorka umieściła jeszcze w jego dalszej części.

Równie ciężka do zgryzienia co poprzednicy – „Chłopi”, czyli pasjonujące życie tytułowych ludzi.

Chyba najtrudniejsza ze wszystkich lektur, znienawidzona za swą złożoność przez uczniów piszących maturę. Bo „Wesele” jest jak czeski film – każdy czyta, nikt nic nie wie, dopóki pani polonistka nie przetłumaczy znaczenia lektury prostszym językiem. Czytać nikt nie chce, a znać trzeba.

Choć mnie osobiście „Przedwiośnie” bardzo się podobało, niestety, niewiele osób popiera mój entuzjazm. Coś tam o szklanych domach, coś tam o perypetiach bohatera. Taka lektura, której nie wiedzieć czemu, nikt nie chce czytać. 

A wy którą lekturę szkolną wspominacie najgorzej?